“Mijn handen zijn eindelijk ontdooid.”

Eindelijk een beetje lenteweer. Mijn handen zijn voor de eerste keer dit jaar echt ontdooid, dus het schrijven gaat een stuk soepeler.

Over schrijven gesproken: Breckerveld verblijft inmiddels al een paar dagen in Arnhem, maar heeft nog helemaal niets van zich laten horen. Vreemd toch? Hij had toch op zijn minst mijn broer David een kort briefje kunnen sturen. Normaal loopt hij hier de deur plat met al zijn praatjes, en nu zit hij ineens aan de andere kant van het land zonder ons op de hoogte te houden. David vindt het ook maar niks.